Shit happens. Better to have loved and lost than to never have loved at all. Dit raakt de kern van de angst. Als ik van die vluchteling ga houden houdt hij zij dan ook van mij. In de psychologie wordt dat aangeduid als het prisoners dilemma. We zijn banger voor straf dan voor het missen van een beloning.
Terroristen en fundamentalisten bestaan, ze zijn facistisch, sadistisch of despoot. De meeste mensen op aarde zijn niet fundamentalistisch of terroristisch. Zorg je niet voor vluchtelingen, dan is het risico aanwezig dat ze het wel worden, omdat ze achter een sterke fundamentele leider die het terrorisme niet schuwt gaan schuilen.
Nederlanders doen het net zo en kiezen dan voor de harde hand, beperking van vrijheid en een rechtse oplossing. Onderdrukken en terugsturen. Dat is een laffe keuze in het prisoners dilemma. Het is het verraad aan de vluchteling die geen kwaad in de zin heeft.
Omarmen en verwelkomen heeft ook risico's. Halen we het paard van Troje binnen? We moeten daarin voorzichtig zijn en moedig. Geef vluchtelingen een kans. Iemand is pas schuldig als zijn misdaad bewezen is. Beschouw de misdaad van de enkeling niet als een misdaad van de groep. Die enkeling is waarschijnlijk of dom, of opgejut, of ten einde raad, of die fundamentalist, of een terrorist. Zorg dat hij/zij geen aanhang krijgt.
De lef die we moeten tonen in dit dilemma is het lef om mensen lief te hebben met het risico dat we af en toe bedrogen zullen worden. Toch is de beloning van liefde meer waard dan de angst voor straf. Wie in angst leeft straft alleen en voortdurend zichzelf. Dat doet alleen een masochist.
